Mijn naam is Mirjam en ik ben 21 jaar oud. Momenteel rond ik het derde jaar van mijn opleiding tot verpleegkundige af. Tijdens de opleiding ben ik er achter gekomen dat stotteren een grotere rol speelt in mijn leven dan ik voorheen dacht. Voor zover ik weet stotter ik al mijn hele leven. In groep 6 van de basisschool ben ik een tijdje naar een logopedist geweest, maar hier zag ik toen het nut niet van in.
Begin dit jaar wou ik graag werken aan het stotteren en heb ik besloten om in therapie te gaan. Tijdens de therapie heb ik geleerd dat ik meer ben dan een ‘stotteraar’ en dat het stotteren mij niet belemmert in het verpleegkundig beroep en in het dagelijks leven.
Daarnaast heb ik veel gehad aan de groepstherapie. Tijdens de groepstherapie heb ik gemerkt dat iedereen op zijn of haar eigen manier stottert en heb ik ervaringsverhalen uitgewisseld. Ik heb gemerkt dat iedereen op zijn eigen manier omgaat met het stotteren en dat er geen stempel ‘stotteraar’ bij past. Dit heeft mij goed geholpen tijdens de therapie. Iedereen is uniek.